Barbara Żuchlewska: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
| Linia 11: | Linia 11: | ||
'''Barbara Żuchlewska''' (ur. w 1954r. w Olsztynie, zm. 16 lipca 1994) – Zawodniczka, a później trenerka oddana bez reszty koszykówce. | '''Barbara Żuchlewska''' (ur. w 1954r. w Olsztynie, zm. 16 lipca 1994) – Zawodniczka, a później trenerka oddana bez reszty koszykówce. | ||
<br/><br/> | <br/><br/> | ||
| − | = | + | =Trenerzy= |
Zawodniczka, a później trenerka oddana bez reszty koszykówce. | Zawodniczka, a później trenerka oddana bez reszty koszykówce. | ||
Uwielbiana przez młodzież, dlatego jej śmierć w wieku 40 lat była dla wszystkich ogromnym wstrząsem. | Uwielbiana przez młodzież, dlatego jej śmierć w wieku 40 lat była dla wszystkich ogromnym wstrząsem. | ||
Wersja z 19:30, 18 sie 2014
| Barbara Żuchlewska | |
| | |
| |
| Imię i nazwisko | Barbara Żuchlewska |
| Data i miejsce urodzenia | 1954, Olsztyn |
| Data śmierci | 16 lipca 1994 |
| Dyscyplina | Koszykówka |
Barbara Żuchlewska (ur. w 1954r. w Olsztynie, zm. 16 lipca 1994) – Zawodniczka, a później trenerka oddana bez reszty koszykówce.
Trenerzy
Zawodniczka, a później trenerka oddana bez reszty koszykówce. Uwielbiana przez młodzież, dlatego jej śmierć w wieku 40 lat była dla wszystkich ogromnym wstrząsem. Zaczynała karierę w Łączności Olsztyn. Ze Stomilem związała się w końcu lat 70-tych. Po ukończeniu Akademii Wychowania Fizycznego w Gdańsku powróciła do rodzinnego Olsztyna i rozpoczęła pracę szkoleniową w klubie OKS- OZOS. Przeszła wszystkie szczeble pracy trenerskiej. Nie zostawiła klubu w najbardziej dramatycznych chwilach. Nie załamała rąk, gdy zespół spadł z II ligi. Dzięki jej zaangażowaniu i nieprzeciętnych zdolnościach kontaktu z młodzieżą drużyna w pięknym stylu wróciła do rozgrywek na szczeblu centralnym (II liga). Choroba odsunęła ja na pewien czas od pracy. Ale gdy stan zdrowia poprawił się znów rzuciła się w wir pracy, szukała talentów, na sali gimnastycznej spędzała wiele godzin, poświęcając dodatkowo czas na zajęcia indywidualne z zawodniczkami. Praca dawała satysfakcje i pozwalała zapomnieć o chorobie. To było jednak złudne. Nikt jednak nie przypuszczał, że odejdzie tak szybko. Pozostały w naszej pamięci: jej entuzjazm, optymizm.
