Kętrzyn

Kętrzyn (niem. Rastenburg) – miasto w województwie warmińsko-mazurskim, siedziba powiatu i gminy. W 2012 miasto liczyło 28 256 mieszkańców. Od 2007 urząd burmistrza sprawuje Krzysztof Hećman, ponownie wybrany w listopadzie 2014.

Nazwa

Dawna niemiecka nazwa Rastenburg nawiązuje do pruskiego grodu Rast, który został zniszczony w czasie walk prusko-krzyżackich. Polscy osadnicy spolszczyli nazwę na Rastembork. Po II wojnie światowej nazwą miasta uhonorowano Wojciecha Kętrzyńskiego, który uczęszczał do miejscowego gimnazjum, chociaż rozważano także inne formy, zbliżone do dawnej nazwy niemieckiej – Raściborz lub Raścibórz.

Położenie

Kętrzyn leży nad rzeka Guber, we wschodniej części województwa warmińsko-mazurskiego, w odległości (w linii prostej) 67 km od Olsztyna i 60 km od przejścia granicznego z Rosją w Bezledach. Geograficznie jest to styk Krainy Wielkich Jezior Mazurskich, Pojezierza Mrągowskiego i Niziny Sępopolskiej.

Dzieje

Okolice współczesnego Kętrzyna do XIII wieku były ziemiami pruskiego plemienia Bartów, które zostało wyparte przez Zakon Krzyżacki. W miejscu dawnej osady Rast w 1329 Krzyżacy wznieśli strażnicę, która niebawem stała się celem najazdów litewskich pod wodzą książąt Olgierda i Kiejstuta. Mimo toczonych walk i kilkakrotnego zniszczenia strażnicy, rozpoczęto wznoszenie kościoła św. Katarzyny, a w ramach starań o kontynuację nękanego osadnictwa postanowiono lokować miasto, co nastąpiło 11 listopada 1357. Przywilej wydał komtur bałgijski Henning Schindekopf, zasadźcą czyniąc Henryka Padeluche. Wybudowano mury wraz z bramami Wysoką i Młyńską oraz furtą wodną. Miasto uczyniono siedzibą prokuratora, podlegającego bezpośrednio wielkiemu mistrzowi i dysponującego uprawnieniami komturskimi w dziedzinie lokowania wsi. Dwóch dawnych prokuratorów rastemborskich zostało później obranymi na urząd wielkiego mistrza.

W połowie XV wieku doszło do otwartego konfliktu mieszczan rastemborskich z Krzyżakami, co zaowocowało najpierw przystąpieniem miasta do Związku Pruskiego (1440), a potem w dobie wojny trzynastoletniej wypowiedzeniem posłuszeństwa w 1454, zajęciem zamku i zamordowaniem prokuratora Wolfganga Sauera. Po negocjacjach zakon odzyskał kontrolę nad zamkiem i miastem, gwarantując amnestię buntownikom. Pozostał Rastembork pod rządami zakonnymi po II pokoju toruńskim, odgrywając znaczącą rolę w czasie wojny z Polską 1520-1525. W kolejnych latach miasto znalazło się w granicach Prus Książęcych jako siedziba starosty, w związku z czym zamek przerobiono na rezydencję. Gościł tu kilkakrotnie książę Albrecht Hohenzollern.

Kolejne stulecia przyniosły rozwój gospodarczy miasta, opartego głównie na rolnictwie i handlu; pewne zakłócenia przyniosły jedynie walki doby potopu szwedzkiego. W efekcie w połowie XVII wieku Rastembork był trzecim najbogatszym miastem Prus, za Królewcem i Kłajpedą. Miasto ze szczególną starannością dbało o mury miejskie, co przyczyniło się do uniknięcia typowego ówczesnego kataklizmu – epidemii, np. wielka epidemia dżumy w Prusach z lat 1708-1711 w Rastemborku kosztowała życie jedynie trzech osób. Nie ominęły natomiast miasta pożary, z których jeden (1761) doprowadził w efekcie do znaczących zmian w zabudowie i rozbiórki murów.

Od połowy XVI wieku znacząco przybyło osadników polskich, którym zapewniono z czasem polskojęzyczną opiekę duszpasterską (ewangelicką). W XVII wieku założono m.in. przykościelną szkołę polską, działał także polski kaznodzieja.

W okresie wojen napoleońskich w Rastemborku stacjonował z dywizją poznańską Jan Henryk Dąbrowski (20-21 czerwca 1807). Dalszy rozwój przyniósł wiek XIX, w 1818 uczyniono Rastembork siedzibą władz powiatowych (okazałą siedzibę administracja otrzymała pod koniec XIX wieku), a na początku II połowy stulecia miasto zyskała połączenia kolejowe (Królewiec, Korsze, Węgorzewo). Miejscową szkołę podniesiono do rangi gimnazjum, któremu w 1896 nadano imię księcia Albrechta i dwukrotnie przenoszono siedzibę. Znacznie rozbudowano miejscowy garnizon wojskowy. Na przełomie XIX i XX wieku powstały nowe budynki sakralne (kościół katolicki, synagoga), powstały dzielnice willowe. W 1939 liczba mieszkańców przekroczyła 17 tysięcy.

W okresie II wojny światowej w pobliskim lesie gierłoskim utworzono kwaterę Hitlera – Wilczy Szaniec. Wojna przyniosła zniszczenia, częściowo w czasie bombardowań w 1942, a przede wszystkim w 1945, chociaż były to raczej spalenia pozorowane przez Armię Czerwoną po wcześniejszym oddaniu miasta bez walki przez Niemców. Spalono m.in. Starówkę i zamek.

Po wojnie miasto znalazło się w granicach województwa olsztyńskiego, przez pewien czas będąc siedzibą gminy Biedaszki. 7 maja 1946 przyjęto dla miasta nazwę Kętrzyn dla uczczenia wybitnego absolwenta gimnazjum, historyka Wojciecha Kętrzyńskiego.

Bibliografia

• Korowaj Tadeusz, Rastenburg/Kętrzyn. Dzieje miasta, Reszel 2012;
• Licharewa Zofia, Kętrzyn. Z dziejów miasta i powiatu, Olsztyn 1962;
• Sikorski Jerzy, Historia miasta Kętrzyn (dostęp: 3 stycznia 2015);
• Kętrzyn w polskojęzycznej Wikipedii (dostęp: 3 stycznia 2015);
• oficjalna strona miasta (dostęp: 3 stycznia 2015)